आज
फेरी
त्यसै
गरी
हिउँ
झरिरहेछ,
मलाई
यो
हिउँ
झरेको
मौसमले
त्यो
दिनको
सम्झना
गराईदियो
जुन
दिन
म
हस्पिटलबाट
घर
फर्कदै
थिएँ
।
त्यसदिन
मेरो
इभिनिङ
सिफ्ट
थियो
बेलुकी
९
बजे
ड्युटी
सकियो
।
मौसम
अनौठो
थियो
।
काठमाडौं
हिउँ
पर्ने
ठाउँ
होइन
।
त्यसदिन
हिउँ
परिरहेहको
थियो
।
सडकमा
गाडीहरु
फाटफुट
मात्र
चलेका
थिए
।
पैदलयात्रीहरु
त
एकैजना
पनि
देखिदैन
थिए
।
सडकभरी
छरपष्ट
छरिएर
बस्ने
कुकुरहरु
कुनाकाप्चा
तिर
छिरिसकेका
थिए
।
मैले
माक्स
लगाए,
रुमाल
बाँधे
अनि
हेलमेट
लगाए
।
म
जतिसक्दो
न्यानो
हुने
कोशिस
गर्दै
थिएँ
।
स्कुटर
लिएर
सडकमा
निस्किए
।
बाहिर
सोचे
भन्दा
बढी
नै
चिसो
रहेछ
।
सडकका
छेउछाउ
र
खाल्टाहरुमा
हिउँका
केही
थुप्राहरु
देखिन्थे
।
जाडो
अत्याधिक
थियो
।
सायद
माइनस
तिरै
गएको
होला
टेम्पेचर
।
म
विस्तारै
घरतिर
हुइकिदै
थिएँ
।
गौशला
चोक
कटेर
अगाडि
बढ्दै
गर्दा
भर्खर
जन्मिएको
बच्चा
रोएको
आवाज
सुने
लाग्यो
यस्तो
जाडोमा
यति
राति
यो
सडकमा
कसले
निकाल्छ
भर्खर
जन्मिएको
बच्चा
?
म
अगाडि
बढे
बच्चाको
आवाज
झन
चर्कियो
मैले
आफ्नो
स्कुटी
साइड
लगाएर
रोके
।
झर्न
मन
थिएन
यसो
सडक
किनार
तिर
हेरे
कोही
केही
थिएन
।
अगाडि
बढ्न
खोज्दा
फेरी
बच्चा
रोयो
यसो
हेरे
प्रतिक्षालयबाट
आवाज
आइरहेको
थियो
।
हेँरे
कोही
थिएन
।
हिउँले
पूरै
भिजिसकेको
थिएँ
।
जाडोले
सबै
अङ्ग
लाटो
भइसकेका
थिए
।
स्कुटीबाट
झर्ने
मनै
थिएन
घर
जाम
कि
झरेर
हेरौ
भएर
एकछिन
अल्मलिएँ
।
नारीमन
साँच्चै
कोमल
हुन्छ
।
मेरो
मन
मानेन
झरे
प्रतिक्षालयतिर
गएँ
केही
देखिन
बच्चा
पनि
रोएन
।
अब
भने
मलाई
डर
लाग्यो
सुनसुन
रात,
यो
अनौठो
मौसम,
बच्चा
रोएको
आवाज,
साच्चै
भूत
प्रेत
त
हुन्न
?
छाती
ढक्क
फुलियो
धड्कन
तेज
भयो
।
जाडोले
भन्दा
डरले
कमाउन
थाल्यो
।
हतार
हतार
फर्किन
लागेको
थिएँ
प्रतिक्षालयको
पछाडिबाट
फेरी
आवाज
आयो
।
डराउँदै
हेरें
।
अँधेरो
थियो
।
मोबाइल
निकाले
हात
पूरै
कापिरहेका
थिए
जाडो
र
डरले
।
बल्ल
बल्ल
मोबाइलको
लाइट
बाले
।
एउटा
भर्खर
जन्मिएको
बालक
एउटा
पातलो
फरियामा
एउटा
काटुन
माथी
पल्टिरहेको
थियो,
छेउमा
एउटी
२३÷२४
वर्ष
जतिकी
केटी
पूरै
शरीर
फालेर
लम्पसार
थिई
लाग्यो
बिचरी
मरिछे
।
पञ्जा
खेलेर
घाटीमा
हात
राखेर
पल्स
भेटे
ए
जिउँदै
रैछे,
तर
यति
तातो
थिई
ज्वरो
त
१०४
नै
पुगेछ
कि
के
हो
?
हत्तपत्त
हस्पिटलमा
फोन
गरे
अनि
एम्बुलेन्स
मगाए
।
एम्बुलेन्स
आयो
।
त्यो
बहिनीलाई
एम्बुलेन्समा
हालियो
।
मैले
बच्चा
उठाए
बच्चा
बोक्न
त
एकजना
चाहिन्छ
अब
के
गर्ने
?
मैले
स्कुटर
त्यही
छाडे
अनि
हस्पिटल
लाग्यौ
।
आमा
छोरा
दुवैलाई
आईसियूमा
राखियो
।
औषधी
चढाइयो
त्यसपछि
म
फेरी
हस्पिटलको
भ्यानमा
गौशलासम्म
गए
अनि
स्कुटर
लिएर
घर
गए
तातो
पानीले
नुहाए
सबै
लुगा
भिजाए
अनि
तातो
कफि
बनाए
।
राती
ब्राह
बजिसकेको
थियो
।
मन
अशान्त
भइरहेको
थियो
कफि
खादैँ
यता
उता
टोलाउँदै
थिए
।
बाहिर
अझै
हिउँ
झरिरहेको
थियो
।
सडकको
पोलमा
बलेको
बत्तिमा
फूर
फूर
झरेको
हिउ
देखिन्थे
।
कफि
सकियो
मनको
अशान्ती
कायमै
थियो
।
निन्द्रा
परेन
।
मनमा
कैयौ
प्रश्नहरू
आइरहे
को
होलिन्
?
किन
त्यसरी
सडकमा
थिइ
?
ठिक
होला
कि
नहोला
?
अहिले
कस्तो
होला
?
श्रीमान्
कहाँ
होला
?
रातको
१
बज्यो
मन
शान्त
भएन
।
बाहिर
हेरे
हिउ
पर्न
छाडेको
थियो
।
न्यानो
लुगा
लगाए
अनि
गाडी
लिएर
निस्किए
फेरी
हस्पिटल
गए
।
बच्चा
ठिकै
छ
आमालाई
ठिक
पार्न
सकिन्न
होला
डक्टरले
भन्नुभयो
।
म
झस्किए
ला
अब
के
गर्ने
त
?
हेरौ
हामीले
सकेको
गर्ने
हो
।
म
बिरामीको
छेउमा
बसेको
थिए
निदाएछु
।
मेरो
हात
कसैले
समाते
जस्तो
लाग्यो
हेरेको
बिरामीलाई
होस्
आएछ
।
घडिमा
बिहानको
चार
बज्न
लागेको
रहेछ
।
डाक्टरलाई
बोलाए
चेक
गर्नु
भयो
।
सबै
ठिक
छ
अब
राम्रो
हुन्छ
आत्तिनु
पर्दैन
।
होस
नआउदा
डर
थियो
अब
नआत्तिनु
।
तिमी
घर
गए
हुन्छ
।
मलाई
घर
जान
मन
थिएन
फेरी
बिरामी
भएकै
ठाउँ
गए
।
बोल्न
खोज्दै
थिइन
।
मैले
बोल्न
दिइन
तपाई
अहिले
केही
नबोल्नुस्
।
आराम
गर्नुस्
सबै
ठिक
हुन्छ
।
तपाईको
छोरा
पनि
ठिक
छ
।
मेरो
डे
सिफ्ट
थियो
।
घरमा
आएँ
अनि
सुते
बयूझिँदा
१२
बजिसकेको
रहेछ
।
१२
बजे
हस्पिटल
पुग्नुपर्ने
।
हतार
हतार
साबित्री
सिस्टरलाई
फोन
गरेँ
।
आधा
घण्टामा
आइपुग्छु
भने
।
फ्रेस
भएँ
।
एक
कप
कफि
खाएँ
अनि
निस्कएँ
।
आजको
मौसम
र
हिजको
मौसम
पूरै
शताब्दीकै
फरक
जस्तो
थियो
खुल्ला
आकाश,
चकिलो
घाम,
सफा
मौसम
।
म
हुईकिदै
हस्पिटल
पुगे
।
मेरो
ड्युटी
मेडिकल
वार्डमा
थियो
।
मैले
हिज
ल्याएकी
बहिनी
आईसियू
मै
थिइन
।
हालखबर
सोधे
राम्रो
छ
भन्ने
पाएँ
।
ढिला
आएकाले
भेट्न
जान
पाइन
।
साबित्री
सिस्टरले
सबै
बिरामीको
डिटेल
दिनुभयो
।
काममा
व्यस्त
भइयो
।
तीन
बजेतिर
समय
निकालेर
आमा
छोरा
दुबै
भएको
ठाउँमा
गएर
आएँ
।
दुवै
ठिक
रहेछन्
।
बेलुकी
आउँछु
भनेर
निस्किए
।
छोरा
ठिक
थियो
।
आमा
अलि
कमजोर
थिइन
अरु
सबै
नर्मल
थियो
।
बेलुकी
ड्युटी
पछि
माथि
गए
।
छोरालाई
लिएर
आमा
भएको
ठाउँमा
गएँ
।
मलाई
देख्ने
बित्तिकै
भक्कानिएर
रुन
लागिन
।
दिउँसो
सिस्टरले
भनिदिनु
भएछ
उनलाई
कसरी,
कसले,
कुन
अवस्थामा
हस्पिटलमा
ल्यायो
भनेर
।
उनलाई
सम्झाएँ
।
शान्त
पारे
।
उनीमा
निकै
सुधार
आयो
।
आइसियूबाट
वार्डमा
सिफ्ट
गरियो
।
एकदिन
मैले
उनको
बारेमा
सोधे
।
मलाई
जान्नु
थियो
।
फुटपाथमा
किन
बच्चाको
जन्म
भयो
।
यतिका
दिनसम्म
किन
पतिले
खोजी
गरेन
।
सूचना
प्रकाशितसम्म
गरियो
तर
कोही
किन
आएन
?
उनी
बरबरी
रुन
थालिन
।
स्याङ्जा
हो
मेरो
घर,
नाम
शुसिला
।
म
१०
कक्षामा
पढ्दै
थिएँ
।
एकदिन
हाम्रो
स्कुलमा
एकजना
विदेशी
र
एकजना
नेपाली
आए
।
विदेशीले
हाम्रो
स्कुलमा
पुस्तकालय
निर्माण
गरिदिने
भनेर
आएका
रहेछन्
।
एकमहिना
गाउँमै
बसेर
पुस्तकालय
बनाएर
सक्ने
अनि
मात्र
जाने
भन्यो
।
मेरो
बुबा
स्कुलको
हेडसर
हुनुहुन्थ्यो
।
पाहुनालाई
हाम्रै
घरमा
राख्ने
भइयो
।
विदेशीको
नाम
जोन
थियो
।
नेपाली
विकास
।
थर
थाहा
छैन
।
घर
नुवाकोट
हो
भन्थ्यो
।
हरेक
दिनको
सँगसँगैको
उठबसले
विकास
र
म
बीचमा
धेरै
सामिप्यता
बढ्न
थालेको
थियो
।
मैले
उसलाई
प्रेम
गर्न
थालेकी
थिएँ
।
स्कुलमा
पुस्तकालय
बन्यो
।
उनीहरु
फर्कने
भए
।
मलाई
नरमाइलो
लागि
रहेको
थियो
।
जाने
बेलामा
विकासले
एउटा
नम्बर
दियो
र
भन्यो
कहिले
काहीँ
फोन
गर्नु
।
मैले
बाबाको
मोबाइलबाट
लुकी
लुकी
फोन
गर्थे
।
एक
दिन
बाबाले
थाहा
पाउनु
भएछ
।
गाली
गर्नु
भयो
।
त्यसपछि
धेरै
दिनसम्म
उसँग
सम्पर्क
गरिन
।
पछि
फेरी
फोन
गर्न
थाले
।
बाबाले
बेला
बेलामा
सम्झाउनु
हुन्थ्यो
पढाइ
भनेको
आँखा
हो
।
पढाइ
बिनाको
मान्छे
अन्धो
जस्तै
हुन्छ
।
राम्रोसँग
पढ
आदि
आदि
।
मलाई
यि
सब
कुराको
प्रवाह
थिएन
।
मलाई
त
केवल
विकास
चाहिएको
थियो
।
एकदिन
विकासले
काठमाडौं
आउ
भन्यो
।
म
राजी
भएँ
।
बुबाले
थाहा
पाउनु
भयो
।
सम्झाउनु
भयो
चिन्नु
न
जान्नुको
मान्छेको
पछि
लागेर
गएर
दुःख
पाउलास
।
म
मानिन,
गाली
गर्नु
भयो,
पिट्नु
भयो
।
अहँ
मैले
मेरो
हठ
छाडिन
।
ममा
प्रेमको
भूत
चढेको
थियो
।
म
जाने
नै
भएँ
।
अन्तत
केही
नलागेर
बाबाले
जा
मर
फेरी
फर्केर
आउनु
पर्दैन
।
तेरोलागि
अब
हामी
म¥यौ
।
हाम्रो
लागि
तँ
मरिस
।
म
काठमाडौं
आएँ
।
विकास
बसपार्कमा
लिन
आयो
।
कोठामा
लग्यो
।
कोठामा
एउटा
पलङ
र
एउटा
किचन
¥याक
मात्र
थियो
।
हामीसँगै
बस्न
थाल्यौ
।
मैले
विवाहको
कुरा
गर्दा
यसै
टाथ्र्यो
।
मलाई
के
थाहा
उसको
सोच
विहे
गर्ने
नभएर
उसको
स्वार्थ
पूरा
गर्ने
मात्र
थियो
भन्ने
।
मेरो
पेटमा
बच्चा
बसेको
थियो
।
मैले
एकदिन
खुसीहुँदै
उसलाई
सुनाएँ
।
उसले
मेरो
गालामा
जोडले
थपड
हान्यो
।
सोचे
अफिसमा
केही
टेन्सन
थियो
होला
।
समय
बित्दै
गयो
उसले
जहिले
रुखो
व्यवहार
गर्न
थाल्यो
।
कहिले
काही
कोठामा
नै
आउँदैनथ्यो
।
एकदिन
आयो
एक
महिनाको
टुर
छ
भनेर
निस्क्यो
।
पेटमा
बच्चा
बढिरहेको
थियो
।
काठमाडौं
मेरा
लागि
भुलभुलैया
भन्दा
कम
थिएन
।
कहाँ
के
केही
थाहा
थिएन
।
घरबाट
आउने
बेला
ल्याएको
केही
पैसा
थियो
।
कोठाभन्दा
अलि
पर
एउटा
पसल
थियो
त्यहीबाट
केही
ल्याउथे
।
कहिले
खान्थे
कहिले
खान
मन
लाग्दैनथ्यो
यसै
सुत्थे
।
महिना
दिन
बित्यो
विकास
आएन
।
फोन
अफ
थियो
।
मलाई
कोठाबाट
बाहिर
निस्कनै
मन
लाग्न
छोड्यो
।
यसैपनि
म
बाहिर
निस्किदैन
थेँ
।
कोठामा
खाने
कुराहरु
सबै
सकिए
।
आफूसँग
भएको
पैसा
पनि
सकिए
।
घर
परिवार
बाबाआमा
सबै
सबै
सम्झिएँ
।
आफैलाई
धिक्कारे
।
सुनेथेँ
पशुपतीमा
खानेकुरा
बाँड्छन
भन्ने
।
एकदिन
सोध्दै
सोध्दै
पशुपति
गए
।
एउटा
छेउमा
बसे
चामल
र
केही
पैसा
पाएँ
।
त्यही
चामल
खाएँ
।
गुजारा
गरे
।
कोठामा
गइन
सडकमै
सुते
।
त्यसदिन
बेलुकी
बेस्सरी
पेट
दुख्यो
।
के
गर्ने
के
गर्ने
भयो,
छटपटाए
।
साँझ
प¥यो
अँध्यारो
भयो
पेट
दुख्न
झन
बढ्न
थाल्यो
।
हिउँ
परेर
चिसो
भएको
थियो
।
खपिनसक्नु
जाडो
थियो
।
एकातिर
पेट
दुखिरहेको
थियो
।
विस्तारै
विस्तारै
सडक
तिर
निस्कने
कोशिस
गरे
।
बल्ल
बल्ल
त्यो
प्रतिक्षालयमा
आइपुगे
।
त्यसपछि
प्रतिक्षालयको
पछाडि
आड
लागेर
बसे,
पल्टिए
।
पीडामा
रोएँ
चिच्याएँ
बच्चा
जन्मियो
।
त्यसपछि
के
भयो
थाहा
छैन
आँखा
खोल्दा
यहाँ
हस्पिटलमा
रहेछु
।
आफ्नो
बुबाको
कुरा
नमानेर
जिद्दी
गरेर
घर
छाडे
आज
यो
स्थितिमा
आइ
पुगे
।
भोलि
बच्चाले
आफ्नो
बाबुको
बारेमा
सोध्यो
भनेनी
के
भन्ने
मलाई
त
उसको
सही
नाम
पनि
थाहा
छैन
।
घर
थाह
छैन
बुबाको
कुरा
नमान्नले
आज
यस्तो
मर्नुन
बाँच्नुको
स्थितिमा
आइपुगे
।
शुसिला
आफ्नो
आँसु
पुछी
।
संसारमा
तपाई
जस्तो
कल्याणकारी
मान्छे
पनि
हुँदा
रैछन्
।
तपाईले
गर्दा
आज
मेरो
छोरा
र
मेरो
जीवन
सुरक्षित
छ
नत्र
त्यसदिन
हामी
दुबै
मरिसकेका
हुने
थियौ
होला
।
मलाई
शुसिलाको
त्यो
केटाकेटीपनले
बुबाको
कुरा
लत्याएर
एउटा
अञ्जान
मान्छेको
पछि
लागेर
घर
छाडेको
कुराले
रिस
उठिरहेको
थियो
।
फेरी
त्यो
छटपटी
र
प्रसव
पीडा
सम्झिएरै
पनि
माया
लागिरहेको
थियो
।
उनलाई
के
भन्ने
केही
आएन
दिमागमा
।
विस्तारै
उठे
उनको
टाउकोमा
हातले
थपथपाए
अनि
त्यहाँबाट
निस्किए
।
समय
धेरै
अगाडि
बढिसक्यो
।
त्यसदिन
जन्मेको
त्यो
बच्चा
आज
प्लस
टु
मा
भर्ना
भइसक्यो
।
हामी
बुढी
भै
सक्यौ
तर
मेरो
दैनिकी
अझै
फेरिएको
छैन
आजपनि
म
त्यसैगरी
हस्टिलमा
काम
गरिरहेकी
छु
।
आज
फेरी
त्यही
दिनको
जस्तो
मौसम
दोहोरिएको
छ
।
के
संकेत
गर्दै
छ
यो
मौसमले
?
कि
अर्की
शुसिला
परी
फेरी
त्यस्तै
विकासको
जालमा
?
–
रामेछाप
२०७२
माघ
१४