बिन्ती नरोउ आकाश,
धर्तीमै आँसु
सुकेका छैनन् अझै
तिम्रा आँसुले
पग्लिनेछिन् धर्ती माता,
र बग्नेछन् कति खुसी
अनि सपनाहरु,
टुटाउँदै सारा विश्वासका कडीहरु ।
भैगो नरोउ आकाश,
बाँच्न देउ बरु
कठ्यांग्रिएका मुटुलाई
अब त आशाका किरण
छर्ने बेला पो भइसक्यो,
अब त नयाँ फूल
फुलाउने बेला पो भइसक्यो
बरु चन्द्रमाको शीतलता
छरिदेउ बिहानीको घाम झुल्काइदेउ
तर बिन्ती नरोउ आकाश,
तिमी रुँदा फेरि दुख्छन् ती पिल्सिएका मुटुहरु
तिमी रुँदा फेरि भक्कानिन्छन् ती मनहरु ।